Rewolucja w dźwięku. 41 lat od narodzin płyty kompaktowej

Koszt jednej płyty wynosił 3800 jenów, co w dzisiejszym kontekście odpowiadałoby około 85 złotych. Pierwsze dostępne odtwarzacze różniły się znacząco między sobą, co skutkowało znaczącymi różnicami w ich cenach. Warianty ekonomiczne pochodzące od Sharpa były dostępne za 165000 jenów. Wartość sprzętu Onkyo i Yamaha osiągała aż 250000 jenów, a Marantz CD-63, który praktycznie był repliką modelu Philipsa CD-100, był oferowany za 189000 jenów. Ciekawym elementem jest to, że ceny były jednakowe w całym obszarze Japonii, co stanowiło dość niezwykłą sytuację w tamtym okresie.

Naturalnie, nowe urządzenia do odtwarzania muzyki nie miałyby sensu, gdyby płyty nie trafiły na sklepowe półki. Debiutem muzycznym na płycie kompaktowej była płyta "The Visitors" zespołu ABBA. Polska natomiast musiała zaczekać pięć lat na pojawienie się pierwszej "cedekowej" produkcji. W styczniu 1988 r. ukazał się album "Chopin-Tausig-Wieniawski" (WCD-001) wydany przez Przedsiębiorstwo Nagrań Wideo-Fonicznych "Wifon". Album zawierał zapis koncertu fortepianowego E-moll op. 11 Fryderyka Chopina oraz koncertu fortepianowego op. 20 Józefa Wieniawskiego, wykonanych przez Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Bałtyckiej pod kierownictwem Wojciecha Rajskiego. Pierwszą polską płytą z muzyką rozrywkową w formacie CD była kompilacja "The Best of Urszula & Budka Suflera". Pomimo początkowej niewielkiej popularności płyt i odtwarzaczy CD w Europie, sytuacja zmieniła się radykalnie na początku 1985 r. To właśnie wtedy rozpoczęła się prawdziwa era dominacji płyt kompaktowych nad winylami.

Pierwszym odtwarzaczem CD dostępnym dla klientów detalicznych był popularny wówczas model Sony CDP-101, oferowany za wysoką cenę 730 dolarów (odpowiednik dzisiejszych 1750 dolarów). To wydawało się być zbyt drogie dla przeciętnego konsumenta, jednak był to pionierski przenośny i solidny odtwarzacz CD, który wówczas pojawił się na rynku.

Płyta CD wchodziła w interakcję z klasycznymi rozwiązaniami komputerowymi już w 1991 r., kiedy powstał format CD-i. Był to rodzaj płyty CD-znak stworzonej do przechowywania wideo, tekstu, animacji oraz innych form treści interaktywnych, które mogły być odtwarzane przez dedykowane odtwarzacze. W ciągu roku pojawiło się około 50 tytułów w formacie CD-i.
W 1994 r. pojawiła się płyta Video CD wprowadzona przez jednego ze współzałożycieli Sony. Niemniej jej popularność była ograniczona, gdyż format DVD szybko zdobył większe uznanie i dominację na rynku.
Digital Versatile Disc (DVD) triumfował nad konkurencyjnymi formatami, w tym Video CD, w 1995 r., stając się dominującym nośnikiem do dystrybucji wideo. Wspólny projekt firm Philips, Sony, Toshiba i Panasonic zdetronizował tradycyjne taśmy VHS, podobnie jak płyty CD zastąpiły wcześniej analogowe nośniki dźwięku.
Ogromna pojemność dysków DVD (ekwiwalent około 450 dyskietek 3,5 cala o pojemności 1,44 MB) stanowiła ich główną zaletę, współistniejąc z wygodą użytkowania.
Jednocześnie w gospodarstwach domowych pojawiła się potrzeba nagrywania własnych płyt CD. W odpowiedzi na to w 1997 r. na rynek trafiła pierwsza wielokrotnego zapisu płyta CD-RW. Podobnie jak wcześniej, cena stanowiła problem. Po wydaniu nagrywarki płyt CD-RW przez Philipsa w tym samym roku dyski wielokrotnego zapisu były dostępne za 5,45 EUR za sztukę.
Z biegiem czasu formaty ulegały dalszemu rozwojowi, a nagrywalne płyty CD zostały zastąpione przez nagrywalne płyty DVD.
Następnie pojawił się na rynku zaawansowany format płyt Blu-ray, który pozostaje aktualny do dziś. Mimo znacznie większej pojemności nośniki Blu-ray są dziedzicami tradycyjnych płyt kompaktowych. Te nośniki, podobnie jak pierwotne płyty CD, mają średnicę 12 cm.